Το κυκλάμινο έχει
ανακηρυχθεί εθνικό φυτό της Κύπρου, ενώ η βαλανιδιά έχει γίνει το εθνικό δέντρο
του νησιού. Για εκατομμύρια πουλιά η Κύπρος αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό κατά την
αποδημητική τους πτήση από την Ευρώπη στην Αφρική και αντίστροφα. Ο κύριος
λόγος γι’ αυτό είναι η ύπαρξη στο νησί υδροβιότοπων. Από τα πολυάριθμα άγρια
πτηνά της Κύπρου, τα αρπακτικά είναι τα πλέον εντυπωσιακά, και ανάμεσά τους το
γεράκι της Ελεονόρας και ο αυτοκρατορικός αετός που αποτελούν σπάνια είδη της
πανίδας, ενώ στα θαλάσσια είδη φιλοξενούνται η πράσινη χελώνα και η
καρέττα-καρέττα, που αναπαράγονται στις αμμώδεις ακρογιαλιές της νήσου.
Η Κύπρος ήταν γεμάτη από
βιότοπους μοναδικούς που μόνο βοσκοί και φυσιολάτρες τους γνώριζαν, αλλά αυτό
συνεβαινε μια φορά και έναν καιρό, ώσπου δυστυχώς η πρόοδος και η απληστία του
σύγχρονου ανθρώπου τους κατάστρεψε και τους μετέτρεψε σε σύγχρονες οικιστικές
μονάδες ξεχερσώνοντας όλους τους ποταμούς και τες ρεματιές, και σκεπάζοντας τη
γη με μπετόν και ψηλά κτίρια.
Στη Χλώρακα ήταν ένα απότομο
φαράγγι που η φύση το κατασκεύασε με μοναδική ομορφιά. Ήταν ένα μικρό καταπράσινο
κομμάτι γης τοποθετημένο στα ριζά των αβαθή γκρεμμών στις παρυφές του
χωριού. Αποτελείτο από άγρια βλάστηση με καλαμιώνες, βάτα, σχοίνα και
μυρσίνια. Είχε θεόρατους δρύες και βελανιδιές που ξεπρόβαλλαν πάνω από το βαθύ
πράσινο. Είχε αδιαπέραστη βλάστηση που μέσα είχαν τις φωλαιές των αμέτρητες
αλεπούδες, είχε βλαστημένη όλη την Μεσογειακή χλωρίδα.
Ήταν ένα τοπίο κατασκευασμένο από
το χέρι του Θεού με αδιαπέραστη βλάστηση και με τα άγρια βάτα πυκνά και επικίνδυνα,
ώστε ουδέποτε κινδύνευσε από τη βόσκηση, ούτε ανθρώπου χέρι για εκατοντάδες
χρόνια μπόρεσε να επέμβει.
Το νερό ανέβλυζε μέσα από τη γη
και σχημάτιζε μικρά ρυάκια που έρεαν ανάμεσα στους καλαμιώνες ασταμάτητα ολημερίς
και βράδυ όλους τους χειμώνες κι όλα τα καλοκαίρια ποτίζοντας τη χλωρίδα που
βλάσταινε μοναδική και ποικιλόμορφη.
Ήταν ένας
πράσινος τόπος με απαράμιλλο κάλλος, ένας τόπος άγριας πανίδας και
χλωρίδας.
Όμως ήρθαν οι άνθρωποι και τα
ξήλωσαν όλα. Κατάστρεψαν την φυσική βλάστηση και έδιωξαν τα άγρια ζώα που για
αιώνες ζούσαν εκεί. Ότι δεν μπόρεσαν τα χέρια μόνα τους να καταστρέψουν, οδήγησαν
μηχανές και μπουλντόζες που ξερίζωσαν τη βλάστηση και ξεχέρσωσαν τη γη, και
έθαψαν τα τρεχούμενα νερά μέσα βαθιά στο χώμα.
Τα έκαψαν όλα, τα ισοπέδωσαν όλα,
έφτιαξαν οικόπεδα και έκτισαν μέσα σπίτια και πολυκατοικίες. Όλα για το συμφέρον,
σε μια ασταμάτητη καταστροφική πορεία εκμετάλλευσης της γης.
Τώρα στην περιοχή των Κλούνων,
αντί για θεόρατα δένδρα, ξεφυτρώνουν πανύψηλα κτίρια που σκιάζουν τη θέα όλης
της πεδινής παράλιας περιοχής, και όλης σχεδόν της θάλασσας. Ένας
πνεύμονας πρασίνου και οξυγόνου χάθηκε, και ο θαλασσινός αέρας σταμάτησε έως
εκεί, έπαυσε να φυσά πιο πέρα.
Τώρα, γέμισε ο τόπος
πολυκατοικίες με απεριόριστη θέα, σκαλοπάτια και δρόμοι στήθηκαν στα πρότεινα
φαράγγια, ενώ αυτοκίνητα σταθμεύουν εκεί όπου πρώτα ήσαν φωλαιές άγριων πτηνών
και ζώων.
Ακόμα μια φορά η ανθρώπινη
καταστροφή επήλθε πλήρης και ολοκληρωτική, ακόμα μια φορά η ανθρώπινη σκέψη δεν
μπόρεσε να συλλάβει τον όλεθρο που φέρνει η ασυλλόγιστη πρόοδος, παρά μόνο
χωρίς αίσθηση και ευαισθησία προχώρησε στην αποψίλωση της φύσης με έγνοια μόνη,
το προσωρινό κέρδος.
