Κάθε 6 Δεκεμβρίου
γιορτάζουμε τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο της γης και της θαλάσσης, που
φέρνει βροχές στα βουνά και φουρτούνες στα πελάγη, διότι ο Άγιος Νικόλαος πέρα
από άρχοντας της θάλασσας, είναι και του χειμώνα. Γι αυτό, συνήθως τη μέρα της μεγάλης γιορτής του φέρνει βροχές
στη Χλώρακα, φέρνει και το Χειμωνα.
Ο Άγιος Νικόλαος είναι κύριος των ανέμων και της τρικυμίας.
Γι' αυτό πολλές είναι οι προσφορές, οι λιτανείες, και οι παρακλήσεις των ναυτικών
σε αυτόν. Η εικόνα του δε λείπει από κανένα πλοίο μεγάλο ή μικρό. Από τα κόλλυβα
που στέλνουν στην εκκλησία την ημέρα του αγίου Νικολάου, παίρνουν μαζι τους
πολλοί θαλασσινοί όταν ταξιδεύουν. Αν τους πιάσει τρικυμία τα σκορπούν
στη θάλασσα και λέγουν,
- Άη Νικόλα μου, και πάψε την οργή σου.
Και αμέσως παύει η τρικυμία.
Πιστεύουν και ότι άμα ρίξουν στη θάλασσα
κόλλυβα του Αγίου και βυθίσουν και την εικόνα του, αμέσως θα πνεύσει ο άνεμος
που έχουν κατά νου.
Για τους Έλληνες ο Άγιος Νικόλας δεν είναι μόνο ο ονομαστός
μητροπολίτης των Μύρων της Μ. Ασίας, αλλά και κάποιος που ασκούσε το επάγγελμα
του θαλασσινού. Ως καραβοκύρη παριστάνουν τον άγιο και οι αγιογράφοι. Σύμφωνα
με τις λαϊκές παραδόσεις τα ρούχα του είναι πάντοτε βρεγμένα απ' την άρμη, τα
γένεια του στάζουν θάλασσα, το μέτωπό του είναι ιδρωμένο απ'την προσπάθεια να
προφτάσει παντού, να βοηθήσει τα καράβια που θαλασσοπνίγονται, και πάρα πολλές
είναι οι διηγήσεις για τα θαύματά του.
Το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου Βυζαντινού ρυθμού της Χλώρακας κτίστηκε τον 12ο αιώνα ίσως από βοσκούς οι οποίοι δεν
είχαν πολλές γνώσεις αρχιτεκτονικής και χρησιμοποίησαν πέτρες έτοιμες
πελεκητές, κυρίως από χαλάσματα αρχαίων κτισμάτων που ήταν διάσπαρτα στην
γειτονική περιοχή της Κάτω Πάφου.
Λέγεται ακόμη ότι κτίστηκε από
πλούσιο Μουσουλμάνο τσιφλικά που όριζε τον κάμπο κάτω από το μικρό εκκλησάκι,
και που βαφτίστηκε Χριστιανός μετά που του φανερώθηκε ο Άγιος.
Στο βιβλίο του
Ιωάννου Π. Τσικνόπουλλου "Ιστορία της εκκλησίας της Πάφου αναφέρονται τα
εξής:
"ΚΓ. Μονη
Αι Νικολούδιν Χλώρακας: Πλησίον του Χωρίου Χλώρακα ευρίσκεται ο
γοητευτικός πολύ μικρός Μοναστηριακός Ναός του Αγίου Νικολάου. Ίχνη Αγιογραφίας
επί του βορείου τοίχου δικνείουν τον Άγιον Νικόλαον καί τόν βίον του… Περιουσία
της Μονής κατά τ'ο 1805 ήσαν 15 σκαλες περιβόλια πέριξ της εκκλησίας με δύο
βρύσες καί δένδρα, καί εις την γήν των Πετριδιών, προς την Έμπαν, χωράφια
σκάλες 500(= πεντακόσιαι)»...
Μια ιστορία λέει ότι στο αρχαίο παρεκκλήσι του Άη
Νικόλα στη Χλώρακα που στέκει στην άκρη μοιανού κρεμμού, οι κάτοικοι έκτιζαν
τοίχο για να προστατεύονται τα παιδιά τους όταν πήγαιναν να λειτουργηθούν. Αλλά
όπως το γιοφύρι της Άρτας, έτσι και τούτο, το βράδυ χαλούσε. Οι κάτοικοι σε μια
πεισματική συμπεριφορά τους, ολημερίς το έκτιζαν, αλλά το βράδυ γκρεμιζόταν.
Ώσπου στο τέλος κατάλαβαν ότι το χαλούσε ο Άγιος γιατί ήθελε να έχει απρόσκοπτη
θέα ολόκληρη τη θάλασσα. Από εκείνο τον καιρό, αντί για τοίχο, τοποθέτησαν
κάγκελα, και τώρα ο Άγιος έχει απρόσκοπτη όλη τη θέα, ταυτόχρονα τα παιδιά
προστατεύονται να μην πέφτουν στο γκρεμμό.
Ο Κυριάκος Μαυρονικόλας 82 ετών λέει ότι θυμάται από μικρό
παιδί πάνω στη στέγη του Αϊ Νικόλα είναι βλαστημένο ένα άγριο σκόρδο που συνεχίζει
να βλαστά κάθε χρόνο αυτό μόνο του στην άκρια μέσα σε μια σχισμή πέτρας,
λέγοντας ότι χαρίζει στους προσκηνιτές του ξωκκλησιού υγεία, ευτυχία, ειρήνη,
καλή τύχη, και πλούσια ελέη.
Ο Κυριάκος Μαυρονικόλας λεει
ότι τον καιρό του αγώνα με τους Εγγλέζους, πριν οι
αποικιοκράτες συλλάβουν το πλοίο που έφερνε τα όπλα στη Χλώρακα για την προετοιμασία
του αγώνα της ΕΟΚΑ, ρώτησε τον καπετάνιο Ευάγγελο Κουταλιανό πως εύρισκε με
τόση μεγάλη ευκολία κάθε φορά μέσα στο απόλυτο σκοτάδι τον όρμο πού ξεφόρτωνε
τα όπλα. Και αυτός του απάντησε ότι,
-εκεί ψηλά πάνω στον κρεμμό της Χλώρακας έχει ένα εκκλησάκι
που ανάβει ολονυχτίς ένα καντήλι. Με οδηγό τούτο το φως, βάζω ρότα και βρίσκω
τον όρμο ανάμεσα στα επικίνδυνα βράχια.
Περίεργος ο Κυριάκος Μαυρονικόλας την επόμενη νύχτα πήγε
στον Άη Νικόλα να δει από πού έβγαινε το φως αφού οι πόρτες του ναού τις νύχτες
ήταν κλειστές. Και πράγματι είδε το φως του καντηλιού να βγαίνει από μια τρύπα πάνω
στον τοίχο καθώς ένα βολίκι του ταβανιού έλειπε από τη θέση του.
